De kans is groot dat je ons verhaal, het verhaal van Maxime, aan anderen hebt verteld. Ik weet dat het gebeurt, en het is niet erg. Sterker nog; als ik in jouw schoenen stond had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
Ik weet hoe mensen kijken als je ons verhaal vertelt. Ik weet wat ze zeggen en denken. Ik weet dat iedere ouder, na dit gehoord of gelezen te hebben, dankbaar naar zijn eigen kinderen kijkt. ‘Ben ik even blij dat…’
Helaas sta ik nu aan de andere kant van het verhaal. Deze keer ben ik niet de zender of ontvanger… Nee, ik ben het onderwerp. Het lijdend voorwerp in een verhaal waar iedereen van schrikt. En waarvan iedereen hoopt dat het hem of haar niet zal gebeuren.
Toch hoop ik dat we, voor jou, jullie, iedereen, meer zijn dan dit verhaal. Want ja, we zijn inderdaad terechtgekomen in een situatie die je niemand toewenst. Maar wat ik heb geleerd in de eerste vijf maanden met mijn Maxime: het leven is ook mooi als je verdrietig bent. Houden van doe je altijd. No matter what. Van het leven (en van elkaar) genieten kan ook als je plan A, B, en misschien zelfs plan C moet schrappen. Sterk zijn kun je ook op momenten dat je denkt dat je het niet kunt. En hetzelfde geldt voor kwetsbaar zijn. Voeg je dit toe aan ons verhaal?
Here I go out to see again
The sunshine fills my hair, and dreams hang in the air
Gulls in the sky and in my blue eyes
You know it feels unfair, there’s magic everywhere
