Voor het Noordhollands Dagblad schreef ik, aan het einde van mijn stage, deze column. Over het openbaar vervoer, vaste patronen en Paris Hilton. Veel leesplezier!De afgelopen tien weken nam ik dagelijks de bus naar mijn stage bij deze krant. Van maandag tot en met vrijdag. Same time, same place. Een vast patroon. Na een tijdje begin je je medepassagiers te kennen. Hun favoriete plek in de bus, hun uitstapplek, op welke dagen ze wel en niet met het openbaar vervoer reizen.
Zo weet ik dat er twee, soms drie keer per week een (volgens mij) Surinaams meisje meereist. Zit vaak al in de bus als ik instap. Knap meisje, altijd aparte en opvallende kleren aan. En in Wormerveer stapt een oudere vrouw in die verliefd is op een man die ook vaak meereist (meerdere passagiers hebben dit al opgemerkt).
We hebben ook een ‘Paris Hilton-achtig’ meisje. Zij heeft geen vast reispatroon, we zien haar soms weken niet. Maar vanmorgen was ze er weer. En dat hebben we gemerkt. Mooi figuurtje, geblondeerd haar. Strakke kleding, jasjes en truitjes het liefst zo kort mogelijk. Ze houdt ervan om zo luidruchtig mogelijk binnen te komen. Als ze dat niet door middel van een telefoongesprek kan doen, vindt ze wel een andere manier: dan praat ze vaak erg hard tegen de buschauffeur. En aan het eind van zo’n gesprek vindt ze wonderbaarlijk genoeg altijd wel een reden om keihard te lachen.
Ze stapt uit bij station Wormerveer. Alle mannelijke medepassagiers (werkelijk allemaal!) kijken dan om. Ze volgen haar van de bus naar het station. Een vast patroon.