We hezen ons allebei in een oversized zwarte winterjas en stapten, beiden gekleed in een baggy jeans en sneakers, de straat op om wat te gaan lunchen. Terwijl zij haar jas dichtritste viel het me op. We zagen er precies hetzelfde uit. Ook op straat zag ik een en al gelijkenis: de urban koffiezaakjes en lunchtentjes (die er overigens óók allemaal hetzelfde uitzagen) zaten vol met oversized jassen, sneakers, geblondeerd haar met uitgroei, knotjes en grote brillen.
Dit fenomeen, de monocultuur, wordt heel mooi beschreven in dit Volkskrant-artikel. De Amerikaanse journalist Kyle Chayka schreef er een boek over (Filterworld, How algorithms flattened culture). Steden en mensen gaan steeds meer op elkaar lijken. Door internet, globalisering, influencers en… algoritmes.
Want de algoritmes van platforms zoals Netflix, Instagram en Spotify schotelen ons makkelijke, populaire en voorspelbare content voor. Verrassingen (die volgens Chayka nodig zijn voor het ontwikkelen van smaak) worden steeds zeldzamer. Die zijn immers niet geschikt voor de massa. En zo verandert onze kunst, kleding en cultuur langzaam in een ‘smaakloze pap’.
Ik heb het boek direct op mijn lijstje gezet, mijn haar uit de knot gehaald en ga ook een andere bril bestellen.